تفاوت آبسه مقعدی و بواسیر چیست؟ (هموروئید)

در نظر اول به نظر می‌رسد که هر دوی هموروئید و آبسه مقعدی توده‌های بافتی بیرون زده از راست روده هستند که تفاوتی با هم ندارند، اما باید بدانید که این دو موضوع کاملاً متفاوت هستند که تشخیص آنها از یکدیگر بسیار مهم است.

در هنگام ایجاد ترومبوز یا همان لخته خونی، بواسیر یا هموروئید می‌تواند به اندازه آبسه مقعدی دردناک باشد. آبسه مقعدی عفونتی در اطراف دهانه مقعد یا در عمق رکتوم است که در آنجا چرک جمع شده است. آبسه مقعدی معمولا در اولین تشخیص با بواسیر اشتباه گرفته می‌شود. اما در نهایت دردناک تر شده و منجر به تب در بیمار می‌شود.

بواسیر معمولاً یک بیماری مزمن است، در حالی که آبسه مقعدی یک بیماری حاد است که می‌تواند عوارض جدی را به همراه داشته باشد و اگر درمان نشود، می‌تواند منجر به مرگ نیز شود. اگر هر یک از این علائم گفته شده را تجربه کردید، باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید.

آبسه مقعدی چیست؟

آبسه‌های مقعدی نتیجه عفونت غدد مقعدی در پوشش مجرای مقعدی در نزدیکی دهانه مقعد هستند. غدد مقعد مایعی را به داخل کانال مقعد ترشح می‌کنند و از شکافی به نام کریپت مقعدی عبور می‌کنند. اکثر آبسه‌های پری رکتوم (تقریباً ۹۰٪ موارد) از انسداد کریپت‌های مقعدی ایجاد می‌شوند. به طور معمول اسفنکتر داخلی مقعد به عنوان مانعی بین باکتری‌های روده و بافت اطراف راست روده عمل می‌کند، اما این امکان نیز وجود دارد که باکتری‌ها این مانع را از طریق کریپت مقعدی عبور دهند. هنگامی‌که باکتری از این دخمه عبور می‌کند، به راحتی می‌تواند به بافت اطراف حرکت کند. این مورد منجر به تشکیل آبسه ای با شدت و عمق متفاوت می‌شود که با توجه به عمق عفونت و محل انتشار آن متفاوت است.

آبسه مقعدی بیشتر در دهه‌های سوم و چهارم زندگی افراد اتفاق می‌افتد و در مردان شایع تر از زنان است. مرگ و میر ناشی از آبسه مقعدی بسیار نادر است.

اکثر آبسه‌ها را می‌توان به راحتی از طریق معاینه فیزیکی و معاینه دیجیتال رکتوم شناسایی کرد. شناسایی و پدیا کردن آبسه‌های عمیق رکتوم دشوارتر است و ممکن است برای تایید آنها نیاز به سی تی اسکن، اسکن MRI یا سونوگرافی باشد.

در بیشتر اوقات آبسه پری رکتوم در معاینه اولیه قابل تشخیص است. معاینه دیجیتال رکتوم اینگونه است که پزشک انگشت دستکش پوشیده خودش را داخل رکتوم قرار می‌دهد تا وجود آبسه را احساس کند. گاهی اوقات در مواردی که درد آبسه زیاد باشد و معاینه آن را سخت کند، از بی حس کننده برای معاینه استفاده می‌شود.

گاهی اوقات تشکیل فیستول می‌تواند با این عفونت همراه باشد (تقریباً ۶۰-۳۰٪ موارد). ۱۰ درصد بیماران از فیستول مقعدی عود کننده و مزمن رنج می‌برند. فیستول مقعدی یک گذرگاه و منفذ غیر طبیعی بین کانال مقعد و پوست نزدیک مقعد است.

درمان آبسه مقعدی

لازمه درمان آبسه برش جراحی و تخلیه در اسرع وقت است. استفاده از آنتی بیوتیک‌ها در این مرحله نمی‌توانند جلوی را بگیرند و کاملا بی اثر هستند. به تأخیر انداختن جراحی می‌تواند باعث تخریب بافت، فیبروز (تشکیل بافت اسکار) و اختلال در خودداری مقعدی شود.

درناژ (خشک کردن و تخلیه عفونت) آبسه‌های مقعدی اینطور است که یک برش کوچک بالای آبسه و تا حد امکان نزدیک به مقعد ایجاد می‌شود. پس از ۲۴ ساعت گاز پانسمان برداشته می‌شود. مراقبت‌های بعد از عمل شامل نشستن در حمام اب ولرم سه بار در روز و بعد از اجابت مزاج است. مسکن‌ها و نرم کننده‌های مدفوع برای درد و یبوست توسط پزشک تجویز می‌شوند. بیمار ۲-۳ هفته بعد با پزشک خود روند بهبودی درمان را بررسی می‌کند. پس از عمل، مصرف آنتی بیوتیک در بزرگسالان به طور کلی ضروری نیست.