تفاوت آبسه مقعدی و بواسیر چیست؟ (هموروئید)

در نظر اول به نظر می رسد که هر دوی هموروئید و آبسه مقعدی توده های بافتی بیرون زده از راست روده هستند که تفاوتی با هم ندارند، اما باید بدانید که این دو موضوع کاملاً متفاوت هستند که تشخیص آنها از یکدیگر بسیار مهم است.

در هنگام ایجاد ترومبوز یا همان لخته خونی، بواسیر یا هموروئید می تواند به اندازه آبسه مقعدی دردناک باشد. آبسه مقعدی عفونتی در اطراف دهانه مقعد یا در عمق رکتوم است که در آنجا چرک جمع شده است. آبسه مقعدی معمولا در اولین تشخیص با بواسیر اشتباه گرفته می شود. اما در نهایت دردناک تر شده و منجر به تب در بیمار می شود.

بواسیر معمولاً یک بیماری مزمن است، در حالی که آبسه مقعدی یک بیماری حاد است که می تواند عوارض جدی را به همراه داشته باشد و اگر درمان نشود، می تواند منجر به مرگ نیز شود. اگر هر یک از این علائم گفته شده را تجربه کردید، باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید.

آبسه مقعدی چیست؟

آبسه های مقعدی نتیجه عفونت غدد مقعدی در پوشش مجرای مقعدی در نزدیکی دهانه مقعد هستند. غدد مقعد مایعی را به داخل کانال مقعد ترشح می کنند و از شکافی به نام کریپت مقعدی عبور می کنند. اکثر آبسه های پری رکتوم (تقریباً ۹۰٪ موارد) از انسداد کریپت های مقعدی ایجاد می شوند. به طور معمول اسفنکتر داخلی مقعد به عنوان مانعی بین باکتری‌های روده و بافت اطراف راست روده عمل می‌کند، اما این امکان نیز وجود دارد که باکتری‌ها این مانع را از طریق کریپت مقعدی عبور دهند. هنگامی که باکتری از این دخمه عبور می کند، به راحتی می تواند به بافت اطراف حرکت کند. این مورد منجر به تشکیل آبسه ای با شدت و عمق متفاوت می شود که با توجه به عمق عفونت و محل انتشار آن متفاوت است.

آبسه مقعدی بیشتر در دهه های سوم و چهارم زندگی افراد اتفاق می افتد و در مردان شایع تر از زنان است. مرگ و میر ناشی از آبسه مقعدی بسیار نادر است.

اکثر آبسه ها را می توان به راحتی از طریق معاینه فیزیکی و معاینه دیجیتال رکتوم شناسایی کرد. شناسایی و پدیا کردن آبسه های عمیق رکتوم دشوارتر است و ممکن است برای تایید آنها نیاز به سی تی اسکن، اسکن MRI یا سونوگرافی باشد.

در بیشتر اوقات آبسه پری رکتوم در معاینه اولیه قابل تشخیص است. معاینه دیجیتال رکتوم اینگونه است که پزشک انگشت دستکش پوشیده خودش را داخل رکتوم قرار می دهد تا وجود آبسه را احساس کند. گاهی اوقات در مواردی که درد آبسه زیاد باشد و معاینه آن را سخت کند، از بی حس کننده برای معاینه استفاده می شود.

گاهی اوقات تشکیل فیستول می تواند با این عفونت همراه باشد (تقریباً ۶۰-۳۰٪ موارد). ۱۰ درصد بیماران از فیستول مقعدی عود کننده و مزمن رنج می برند. فیستول مقعدی یک گذرگاه و منفذ غیر طبیعی بین کانال مقعد و پوست نزدیک مقعد است.

درمان آبسه مقعدی

لازمه درمان آبسه برش جراحی و تخلیه در اسرع وقت است. استفاده از آنتی بیوتیک ها در این مرحله نمی توانند جلوی را بگیرند و کاملا بی اثر هستند. به تأخیر انداختن جراحی می تواند باعث تخریب بافت، فیبروز (تشکیل بافت اسکار) و اختلال در خودداری مقعدی شود.

درناژ (خشک کردن و تخلیه عفونت) آبسه های مقعدی اینطور است که یک برش کوچک بالای آبسه و تا حد امکان نزدیک به مقعد ایجاد می شود. پس از ۲۴ ساعت گاز پانسمان برداشته می شود. مراقبت های بعد از عمل شامل نشستن در حمام اب ولرم سه بار در روز و بعد از اجابت مزاج است. مسکن ها و نرم کننده های مدفوع برای درد و یبوست توسط پزشک تجویز می شوند. بیمار ۲-۳ هفته بعد با پزشک خود روند بهبودی درمان را بررسی می کند. پس از عمل، مصرف آنتی بیوتیک در بزرگسالان به طور کلی ضروری نیست.